Παρότι η Ψυχογενής Βουλιμία και η Διαταραχή Υπερφαγίας είναι παρόμοιες διαταραχές, διαφοροποιούνται στο σημείο της έλλειψης των αντισταθμιστικών συμπεριφορών, με αποτέλεσμα το άτομο να διατηρεί συχνά ένα αυξημένο σωματικό βάρος .
Επιπλέον, η υπερκατανάλωση φαγητού συχνά συμβαίνει επεισοδιακά, δηλαδή συμβαίνει σε στιγμές όπου το άτομο βιώνει συναισθηματική διέγερση ή αναστάτωση. Επίσης μπορεί να βιωθεί ως έμμονη ιδέα στα πλαίσια της οποίας το άτομο νιώθει έντονη ανάγκη να τρώει διαρκώς, ακόμη και δίχως σημαντική αιτία . Μάλιστα πέραν από την σίτιση, ένα είδος καταναγκασμού μπορεί να παρατηρηθεί και στην γενικότερη ενασχόληση του με το φαγητό, καθώς η ιδέα της διατροφής, η επιλογή του φαγητού (διάφορες συνταγές, προέλευση των υλικών κτλ), η ετοιμασία και η αποθήκευση, μπορεί να το απασχολούν πολύ.
Ωστόσο για να θεωρηθεί Διαταραχή Υπερφαγίας σύμφωνα με το DSM 5, οι κρίσεις υπερφαγίας θα πρέπει να σχετίζονται με τουλάχιστον τρία από τα εξής κριτήρια:
• να τρώει πιο γρήγορα από το φυσιολογικό
• να τρώει μεγάλες ποσότητες φαγητού δίχως να πεινάει
• να συνεχίζει ακάθεκτα την κατανάλωση φαγητού ώσπου να νιώσει δυσάρεστα υπερπλήρης
• να τρώει μόνος (ή κρυφά) γιατί νιώθει ντροπή για το πόσο πολύ τρώει
• μετά το πέρας του επεισοδίου το άτομο να περιφρονεί τον εαυτό του βιώνοντας αποστροφή, θλίψη ή ενοχές